ADMINISTRADORA POETAS, ESCRITORES POR LA PAZ

ADMINISTRADORA POETAS, ESCRITORES POR LA PAZ
Nieves María Merino Guerra

ADMINISTRADORA DE POETAS ESCRITORES DE LA PAZ

ADMINISTRADORA BLOGER POETAS, ESCRITORES POR LA PAZ

Reseña de Nieves María Merino Guerra

POETA, ESCRITORA, DIFUSORA CULTURAL, AMANTE DE LA PAZ

INTENTO COMUNICAR LO MEJOR QUE SE Y PUEDO, SIN DEJAR DE APRENDER NUNCA, MIS PENSAMIENTOS, REFLEXIONES....E IMAGINACIÓN. DESEOS DE SER ESCRITORA DESDE NIÑA.

MI MAYOR ORGULLO, RESPONSABILIDAD Y TRABAJO.LA DEDICACIÓN Y DEVOCIÓN A MI FAMILIA Y AMIGOS COMO PRIORIDAD ABSOLUTA.

ME ENCANTAN TODAS LAS ARTES. : CUANDO PUEDO, LA PINTURA, FOTOGRAFÍA, MÚSICA...PERO COMO "VICIO”, LA LITERATURA.

UNA PERSONA MÁS DE ÉSTE MUNDO PREOCUPADA POR LA PAZ, LA SOLIDARIDAD Y LA JUSTICIA. FILÓSOFA DE ANDAR POR CASA, CON UTOPÍAS Y PRINCIPIOS ÉTICOS QUE INTENTO VIVIR Y TRASMITIR.

AMOR A LA VIDA, AL PLANETA, A TODOS LOS SERES HUMANOS. COMPROMETIDA SOBRE TODO, CON LOS MÁS CERCANOS Y LOS MAS NECESITADOS. VIAJERA INCANSABLE CUANDO HE PODIDO, .CON MÚLTIPLES HOBBYS, SIEMPRE QUE MIS OBLIGACIONES ME LO PERMITEN.

MUY CURIOSA.EMPÁTICA, RACIONAL Y A LA VEZ MUY EMOCIONAL...CON UNA HIPERSENSIBILIDAD MUY MARCADA. LUCHADORA NATA. NO ME RINDO JAMÁS, SI EL OBJETIVO ES IMPORTANTE, POR MUCHOS OBSTÁCULOS QUE ENCUENTRE EN MI CAMINO....AUNQUE A VECES FLAQUEEN MIS FUERZAS.

CON TEMPERAMENTO, PERO A LA VEZ, MUY INTUITIVA ,HIPERSENSIBLE Y EMPÁTICA. (DEMASIADO, QUIZÁ...).

UNA PERSONA MAS, NORMALITA, CON DEFECTOS Y VALORES, QUE DESEA UN MUNDO MEJOR PARA NUESTROS HIJOS.

RICA EN FAMILIA Y AMIGOS.Y UNA SALUD REGULAR, CON LA QUE BATALLO CADA DÍA PARA SEGUIR ADELANTE.

OPTIMISTA. ALGO QUIJOTESCA, SIN DEJAR DE SER SANCHO.

Nieves Merino Guerra

Nieves Merino Guerra
Nieves María Guerra Nombrada Embajadora Universal por la paz Islas Canarias, España CERCLE UNIVERSEL DES AMBASSADEURS DE LA PAIX SUISSE / FRANCE

A PARTICIPAR DE POETAS,E ESCRITORES POR LA PAZ

Todos os posts - Blog - Casa dos poetas e da poesia

Todos os posts - Blog - Casa dos poetas e da poesia

COMO COLABORAR EN POETAS, ESCRITORES POR LA PAZ Y COMO SUBIR TEXTOS A ESTE BLOGGER


Primero debo darte la autorización, solo debes enviarme tu correo. Yo te envío la invitación y estarías colaborando con la página. Será un honor tener tu colaboración.
Una vez te haya llegado la invitación vienes al sitio, tienes que leer las indicaciones como subir un texto que esta descrito a continuación...
Mi correo es:
elidiomadepat@live.cl
otela2006@gmail.com
¿CÓMO SUBIR UNA ENTRADA AL BLOG?
Queridos amigos para dejar una entrada en este blog debes ir a ACCEDER o diga NUEVA ENTRADA, se encuentra al lado derecho arriba
EN CREACIÓN DE ENTRADA subir sus textos, poner TÍTULO, PUBLICAR LA ENTRADA.
Pueden subir fotos y poner color a tus textos
VER BLOGGER
Gracias por participar en POETAS, ESCRITORES POR LA PAZ
Patricia Araya

martes, 31 de agosto de 2010

Astrid Sofìa Pedraza De La Hoz - QUIERO UNA COLOMBIA MEJOR

Astrid Sofìa Pedraza De La Hoz

Astrid Sofìa Pedraza De La Hoz, nacida en Barranquilla (Atlàntico) Colombiana, residenciada en Puerto Colombia (Atlàntico).Integrante de la Fundaciòn de Escritores "Meira Del Mar", "Canato".Me han  publicado  (tres libros): Mi poemario: Latidos Del Corazòn 2010( con el aval de la Gobernaciòn de mi Departamento) .En una Antologìa: Mi Amigo El Cuento, en narrativa breve para niños por  Luna & Sol Editores,Una Antologìa "Corazones con Esperanzas", editado en Brasil,los recursos generados por la compra de este libro van destinados a una obra social,con los niños de la calle.Y estoy participando en la obra "Un Poema A Neruda", convocada por Alfred Asìs, "Los poetas Del Mundo",de  la cual formo parte.En la actualidad estoy trabajando en una obra sobre" La Literatura en Colombia", con tres prestigiosos escritores de la Fundaciòn de Escritores "Meira Del Mar", avalada por la Gobernaciòn del Departamento.



QUIERO UNA COLOMBIA MEJOR



Quiero crear calles de cristal
con el reflejo del mar.
Techos de árboles, caminos de miel.
Nidos de turpiales, Alondras, Canarios.
Luciérnagas, cocuyos
 que alumbren en la noche.
Unir puentes que nos separen
estrechar lazos rotos.
Remendar jirones en la piel.
Crear fosos para sembrar árboles
y no muertos.
Tener una nacionalidad universal
Donde las tres razas
Las tres edades del hombre
Los tres continentes
Se fusionen en uno solo.
Donde las diferencias cesen.
Donde un solo corazón
contenga todos los corazones.
Quiero que los  corazones de:
Jesús, Buda, Krishna, Hermes
regresen y  se multipliquen.
Quiero secar las lágrimas
de los niños abandonados
de las madres maltratadas
de los hombres humillados
de los ancianos desechados
de homosexuales discriminados
de la meretriz avergonzada.
Crear un hermoso jardín
Donde el aroma de las flores
Y sus colores,
Sean suficientes para borrar
Ausencias y adormecer dolores.
Quiero la paz que se extravió
en noches silenciosas,
Donde  las historias de los abuelos
eran nuestros fantasmas.
El coco, la llorona, el mohan.
El uso de la pólvora se limitaba
para abrir calles,
La Marihuana para hacer emplastos.
El fúsil del policía era un palo
y en las cárceles estaban los que
a puño limpio defendían su honor.
Ese es el mundo que quiero.
Para mis nietos, para  todos los niños.
Quiero un mundo mejor:
Donde no reine el odio
donde reine el amor.

Astrid Sofìa.

lunes, 30 de agosto de 2010

¿Qué pasó con ellos? - Stella Maris. T

Stella  Maris. T

  • SAN JORGE STA FE
  • Argentina

SOY
MAESTRA NORMAL NACIONAL y PROFESORA DE HISTORIA.
Nacida en la ciudad de Rafaela, en la provincia Santa Fe , resido en la Ciudad de San Jorge. Me desempeñé como docente durante 33 años. Actualmente preside el CíRCULO DE ESCRITORES DE SAN JORGE, nacido el 7 d e julio del año 2009 . Formo parte del grupo" ABUELAS CUENTACUENTOS" .

Sostengo que

"SI NO COMPRÉ MI CEREBRO, SI LO HE RECIBIDO POR GRACIA DIVINA,

TODO LO QUE CREO NO LO REGISTRO, LO DONO, MIS ESCRITOS CUANDO SALEN D E MI YA NO ME PERTENECEN Y EN EL PAPEL SIEMBRO SEMILLAS PARA ALIMENTAR A MIS HERMANOS.NUNCA HE PARTICIPADO EN CONCURSOS NI ANTOLOGIAS.
Mi inclinación por el escribir , lo ha expresado en versos, diciendo..

Vivo y muero en mis letras .

Hay algo imperceptible

que derrama en mí esta adicción

de la que no puedo escapar,

y donde me nutren

arroyos interminables


De esos arroyos interminables nacieron estos libros de poemas..

SONIDOS DE LUCES Y SOMBRAS-BURBUJAS DEL ALMA-ROCÍOS DE VERSOS-PÉTALOS EN EL VIENTO-OLAS DEL SILENCIO

EL CUENCO DE M I VALLE-TINTA DE ARROPE-EL CIELO DE MI ATARDECER-TRANSPARENCIAS DEL ALBA-LA HISTORIA EN POEMAS

PÁJAROS EN MIS MANOS-FLORES EN SUSPENSO-POEMAS DE CRISTAL-LA OTRA PIEL POÉTICA -ESPARCIENDO ESENCIAS.LA MAYORIA DE ELLOS

NACIERON ARTESANALMENTE DE SUS MANOS.

Además ES AUTORA DE relatos fantásticos

1- LA DAMA DEL ROJO CLAVEL- 2- LA CASA DEL FANGAL.

3- DONNA DENTRO NELLE STORIE.-4 -ROSAS AMARILLAS

Su literatura infantil abarca cuentos y poemas con rimas . Este año presentará una Novela : “ALAS QUEBRADAS”¿Qué pasó con ellos?

 
http://fantasticoscuentoss.blogspot.com/


Visita aquí pinturas y fotos
:
http://taboro.blogspot.com/
http://trocitosdemitierra.blogspot.com/
http://gladys-taboro.blogspot.com/

 

Publicado por stella maris. T el agosto 30, 2010 

¿Qué pasó con ellos?

Años en el aire , meses golpeando las puertas , y nadie responde, el silencio duele.
¿ Ellos están dormidos? ¿ O lo han sepultado?
Una letanía se escuchó hace mucho tiempo .Hubo tantos discursos en honor a ellos , se los mostraba como atlantes sosteniendo a la humanidad .Todos creyeron en ellos.
Elogiados, alabados y convertidos en marco de las acciones y fuente donde beber.
Fueron gestados con amor y para que el amor guíe las acciones humanas .
Todas las poblaciones del mundo aplaudieron su nacimiento. Surgieron para proteger , como lo hace una madre , para fortalecer a los caminantes explotados. Seguimos llamando y no responden , están silenciados y una venda cubre sus ojos , mientras niños , jóvenes , adultos y ancianos siguen desprotegidos.
Pero un día ví un cortejo fúnebre y escuché un lento tañir de campanas y allí estaban en un féretro marchando a la necrópolis .
Allí , encerrados en un ataud , fabricado por pérfidos señores ,marchaban los derechos humanos .

PUEDO COMPRENDER AL POETA - NIEVES MARÍA MERINO GUERRA



NIEVES MARÍA MERINO GUERRA



  • LAS PALMAS DE GRAN CANARIA-LAS PALMAS -ISLAS CANARIAS




  • España




  • INTENTO COMUNICAR LO MEJOR QUE SE Y PUEDO,
     SIN DEJAR DE APRENDER NUNCA, 


     MIS PENSAMIENTOS, REFLEXIONES...E IMAGINACIÓN. 

    ESCRITORA DESDE NIÑA. PROFESORA EN VARIAS ESPECIALIDADES,
     ENTRE ELLAS, EN FILOLOGÍA -LENGUA Y LITERATURA 
    -CASTELLANA Y FRANCESA; LOGOPEDA. PEDAGOGA TERAPEUTA, 
    FILOSOFÍA-TEÓLOGA...CIENCIAS, PALEONTOLOGÍA, ANTROPOLOGÍA, SOCIOLOGÍA, FILOSOFÍA...  ENTRE OTRAS MUCHAS ACTIVIDADES PROFESIONALES Y HOBBIES...

    MI MAYOR ORGULLO , RESPONSABILIDAD Y TRABAJO, ES SER MADRE, ESPOSA, HIJA, HERMANA, TÍA...Y AHORA ABUELA TAMBIÉN. 
    LA DEDICACIÓN Y DEVOCIÓN A MI FAMILIA 
    Y AMIGOS COMO PRIORIDAD ABSOLUTA. 

    UNA PERSONA MAS DE ÉSTE MUNDO 
    PREOCUPADA POR LA PAZ, LA SOLIDARIDAD Y LA JUSTICIA. 

    FILÓSOFA DE ANDAR POR CASA, 
    CON UTOPÍAS Y PRINCIPIOS ÉTICOS 
     QUE INTENTO VIVIR Y TRANSMITIR. 
    AMOR A LA VIDA, AL PLANETA,

     A TODOS LOS SERES HUMANOS.

     COMPROMETIDA SOBRE TODO, CON LOS MÁS CERCANOS Y LOS MAS NECESITADOS. 

    VIAJERA INCANSABLE CUANDO PUEDO. 
     ESTUDIANTE CONSTANTE DE MIL DIVERSOS TEMAS,

     CON MÚLTIPLES HOBBIES ( PINTURA, MÚSICA, FOTOGRAFÍA...), 
    SIEMPRE QUE MIS OBLIGACIONES ME LO PERMITEN.

    MUY CURIOSA. EMPÁTICA, RACIONAL Y A LA VEZ EMOCIONAL...

    CON UNA HIPERSENSIBILIDAD MUY MARCADA.

     LUCHADORA NATA. NO ME RINDO JAMÁS SI EL OBJETIVO ES IMPORTANTE,
     POR MUCHOS OBSTÁCULOS QUE ENCUENTRE EN MI CAMINO....

    CON TEMPERAMENTO Y FUERZA, 

    PERO A LA VEZ, MUY INTUITIVA ,HIPERSENSIBLE  ( DEMASIADO, QUIZÁ...)

    RESUMIENDO : UNA MAS, NORMALITA, 
    CON DEFECTOS Y VALORES,
     QUE DESEA UN MUNDO MEJOR PARA NUESTROS HIJOS.
    RICA EN FAMILIA Y AMIGOS. 
    CON UNA SALUD REGULAR CON LA QUE BATALLO CADA DÍA
     PARA SEGUIR ADELANTE.


    PUEDO COMPRENDER AL POETA QUE AHORA NO ESCRIBE

    EL SILENCIO A GRITOS DE TANTA MISERIA,

    DE TANTO DOLOR, INJUSTICIAS, MIEDOS

    DE TANTAS CALAMIDADES

    AFLIGEN TANTO QUE ENMUDECEN HASTA LA PLUMA, EL TECLADO, EL ALMA…

    Y LA NUBLA.

    SE BLOQUEAN EL CORAZÓN Y LA MENTE DE EMPATÍA POR ÉSTA VIDA ENFERMA DE DOLOR Y TRISTEZA,

    POR TANTA REALIDAD DESCARNADA

    POR TANTA MALDAD Y EGOÍSMO. HIPOCRESÍA Y LLANTO QUE AHOGAN LAS VOCES DE LOS INOCENTES, SIN
    FUERZAS YA PARA QUEJARSE.

    IGUAL ENMUDECE EL POETA.

    NO SALEN LOS VERSOS, LAS MUSAS, LAS HADAS

    SE ESCONDEN, CON MIEDO, CON DUELO, CON CELO

    POR LA COTIDIANA VIDA, CADA VEZ MÁS DURA, ENFERMA, INSANA.

    QUE HIERE Y QUE MATA LENTAMENTE.

    EL POETA CALLA

    HASTA RECUPERAR LAS FUERZAS, LA FANTASÍA,

    EL OPTIMISMO, LA ESPERANZA,

    SIN QUE PAREZCAN BURLAS SUS VERSOS SUBLIMES

    ANTE TANTA SAÑA DE MALDAD

    QUE SURJE HASTA DE LA NADA.

    Y EN SILENCIO…CALLO.

    COMO PENITENCIA, POR MI ALMA HELADA

    ANTE LA CRUDEZA. DISGUSTADA, TRISTE.

    DIBUJANDO SUEÑOS QUE SON PESADILLAS

    &&&&&&&&


    CARTA A UN AMIGO POR NIEVES MARÍA MERINO GUERRA


     Amigo querido, subrayo cada palabra tuya sobre LA PAZ, 
    y todas las definiciones que sobre ella da la Real Academia de la Lengua ...


    SI ES O NO UNA UTOPÍA,
    SI LA ALCANZAREMOS de verdad 
    ...ALGÚN DÍA,
    EN TODOS LOS ÁMBITOS DE NUESTRAS VIDAS......

    Y.de hecho, en varias ocasiones he escrito y dicho lo mismo con sinónimos...o iguales palabras, aunque el discurso sea , quizá , desde otro punto de vista más 
     DIRECTO, Y MENOS CUESTIONABLE : 
    YA QUE CREO , HONESTA Y FIRMEMENTE -
     AL MENOS EN ÉSTE MOMENTO- 
    QUE DESDE QUE EL HOMBRE ES "HOMÍNIDO PRIMARIO", 
     LA PAZ ABSOLUTA DE UN "MUNDO FELIZ", NO SERÁ POSIBLE.
     ( SALVO EN EL PARAÍSO DE LOS QUE SOMOS CREYENTES....
    Y PARAÍSO AQUÍ, EN LA TIERRA.
    SERÁ, EFECTIVAMENTE, UN PARAÍSO DE AMOR Y CONCORDIA, 
    CONVIVENCIA Y 
    ¡¡ PAZ !!.

    EL HAMBRE, LA INJUSTICIA, LOS COMPLEJOS, LAS AMBICIONES, ENVIDIAS....INSATISFACCIONES FRUSTRACIONES PERSONALES...

    LA CÓLERA, IRA, Y EL MÁS O MENOS LIMITADO AUTOCONTROL
     DE ÉSAS PASIONES EN MUCHOS DE NOSOTROS-AS, 
    HA EXISTIDO Y EXISTIRÁ SIEMPRE,
     O DEJARÍAMOS DE SER HUMANOS 
    PARA CONVERTIRNOS EN SERES PERFECTOS.

    La violencia individual, familiar, la esclavitud, injusticias,
     sexismo, misoginia, avaricia, vanidad, ira, ambición negativa -acaparar- , abusos de poder...
    será prácticamente imposible de erradicar, si somos serios...

    Aunque también es posible disminuirla con educación, formación, tolerancia cero ante los violentos, terapias adecuadas....desde la misma sociedad, en teoría democrática, donde los ciudadanos, con mejor educación cívica y valores éticos experimentados, apre-hendidos 
    , votan a sus líderes pacíficos, justos....y buenos. 
    Solo por el bien común, sin la corrupción 
     ni la osadía del PODER :
     cuando el poder, de verdad, sea 
    SERVIR, Y NO "SERVIR-SE".

    PERO SI CREO, ASPIRO Y CONFÍO EN LA PAZ Y LA CONCORDIA ENTRE LOS PUEBLOS, 

    LA AUSENCIA DE GUERRAS, Y DISMINUCIÓN DE LAS INJUSTICIAS SOCIALES, 

    DESIGUALDADES BRUTALES, DEL HAMBRE, LA MISERIA
     - VERGÜENZA DE NUESTRA HUMANIDAD - 
    DE LA MISMA FORMA QUE EN EL S. XVIII DE ABOLIÓ
     - OFICIALMENTE- LA ESCLAVITUD....

    Cierto que la esclavitud persiste hoy, pero ssoterradamente y a menor escala.

    Desde luego, ilegal, perseguida, condenable....

    Cierto que , en teoría, desde los Derechos Humanos, 
    somos iguales y merecemos una vida DIGNA, libre, ....

    Y no menos cierto que, aunque oficialmente es aceptado por todos los países, se consigue en algunos aspectos, según las conveniencias , sobre todo económicas, empresariales, de poder, ambiciones...
    y locuras de UNOS POCOS, ...

    VIVIR SIN GUERRAS, 
    CON MÁS LIBERTAD, 
    DEMOCRACIA, 
    JUSTICIA SOCIAL, 
    IGUALDAD..

    .¡¡ AMOR GENEROSO, EMPÁTICO, TOLERANTE, SIN RENCORES....!! .

    Pero al menos, ahora mismo, en la mayoría del mundo,es reprobable, intolerable, condenable....
    que ya es algo....
    ....¡¡ O es mucho !!

    Todos los valores de ésta vida provienen del amor; 
    antítesis del egoísmo, que conlleva de la mano el resto de los males 
    y "plagas" que nos azotan y con los que, en mayor o menor medida, 
    "azotamos" a quienes nos rodean 
    ( ojalá fuese perfecta : al menos yo, no lo soy, y queriendo o sin querer, 
     muchas veces he dañado...y me ha faltado ésa paz , ése espíritu "zen")....

    Nunca tiraría ni la primera ni la última piedra. 
    Pero jamás me resignaré con mis defectos . 
    Espero seguir aprendiendo y creciendo como ser humano hasta mi último aliento.
    Aprendiendo a AMAR de verdad.

    Anhelo la paz. deseo la paz, 
    siento paz muchas veces, me gusta sentir y regalar paz a mi alrededor....
    desde el amor, amando lo mejor que se y puedo...q
    ue no siempre se acierta, dicho sea de paso, aunque sea con la mejor intención...
    y hasta manipulamos, inconscientemente, en el nombre del mismo amor ....

    ( El único amor generoso de verdad que he conocido,
     es el de una madre -normal, claro, que de todo hay...- por sus hijos).

    Y ahí va mi pregunta

    ....¿ Acaso sabemos, realmente, SABER AMAR BIEN ?....

    MIENTRAS NO APRENDAMOS A AMAR,

    A VIVIR EN UN AMBIENTE DE AMOR,

    A RECIBIR Y DAR AMOR DESDE QUE NACEMOS,

    DESDE EL NÚCLEO DEL HOGAR ( QUIEN LO TENGA ),

    HASTA EL AMBIENTE ESCOLAR, SOCIAL....

    CON BUENAS REFERENCIAS

    DONDE "MAMAR" ÉSE AMOR, ÉSA PAZ,

    TOLERANCIA, JUSTICIA, IGUALDAD

    SERÁ DIFÍCIL

    ¡¡ PERO NO IMPOSIBLE !!.

    Todos aprendemos a caminar, gateando al principio, 
    cayendo torpemente en nuestros primeros pasos....

    Quizá estemos en ésa fase. pero, amigo querido,
     algún día, la Humanidad -al menos la mayoría- aprenderá a caminar correctamente..
    ...aunque tropiece con alguna piedra de tanto en cuanto....para volver a levantarse.

    Si al amor, a la paz, le robamos la ESPERANZA, 
    mejor dejarnos morir.

    Besos enormes, querido Roly. 
    Dios te bendiga. 
    Gracias por tus hermosas reflexiones.

    Nievi

    Galvarino Orellana - REINA DE LA VIDA

    Galvarino Orellana 
    Freddy Cancino Sepulveda es mi nombre verdadero. Galvarino Orellana es el seudónimo que he elgido como homenaje póstumo a dos hombres de mi tierra. Galvarino por el indio que le cortaron las manos los españoles y Orellana por un compañero desaparecido por la dictadura de Pinochet. Mi nombre verdadero lo uso para las cosas legales.
    Ciudad y país de origen
    Nací en la ciudad de Talcahuano y soy chileno
    Lugar de residencia actual
    Estocolmo- Suecia
    Profesiòn y/o dedicaciòn
    Poeta/escritor
    Actividad artistica que realiza
    Soy Embajador de Poetas del Mundo en Suecia. Me dedico a realizar actividades culturales para rescatar el acerbo cultural de nuestra América Latina

    REINA DE LA VIDA

    He caminado tras tus huellas
    te he buscado en el planeta
    entre los ricos y los pobres,
    entre los políticos y los creyentes
    para apaciguar el sentimiento
    que brota en mi alma por tu nombre.

    He caminado y caminado
    tratando de atraparte en el horizonte,
    pero te evades entre sus colores
    matando la nostalgia de mi alma.

    He caminado y caminado
    por senderos milenarios
    gastando la suela de mis versos
    sin poder llegar a puerto.
    Mi sombra es mudo testigo
    de esa búsqueda que fluye
    como el agua que escapa
    de una llave cerrada.

    He caminado y caminado
    como un pájaro perdido
    que busca en el invierno
    cobijo para su cuerpo,
    pero mi alma vaga errante
    entre las enredaderas del viento,
    en los poros del aire
    y en la soledad del tiempo.

    Con el último latido que exhale
    gritaré por siempre tu nombre
    y aunque tantas veces ultrajada
    por la prepotencia de las armas,
    por el ansia del poder y el dinero
    espero que los hombres te escuchen
    y se inclinen un día ante ti...
    Reina de la vida llamada tan sólo PAZ

    viernes, 27 de agosto de 2010

    Juan Andrés González Fernández - ACROSTICO POR PALESTINA

    Juan Andres Gonzalez Fernandez


    Juan Andrés González Fernández 

    Escritor y Artista Español Nacido en Berja provincia de Almería el 28 de Febrero de 1963 Embajador Universal de la Paz del Círculo Universal de Embajadores de la Paz de Ginebra – Suiza

    Comenzó a escribir en 1978. Entre sus obras literarias registradas en el registro de la propiedad intelectual con todos los derechos reservados se encuentran bajo el seudónimo Andrés González Tu mirada, Tu ángel de amor, Estoy pensando en tí, Regalar una rosa, Tu mirada, Te declarare mi amor, Cuando tus labios, Amigo, A pesar de la distancia, Feliz cumpleaños, El destino, Un beso mi cielo, El amor, Sed de amor, Si conoces el amor, Nunca renunciar, No me hagas esperar amor, Lo que significas para mi, Tu mirada, Me lo has de decir, A veces me pregunto si de verdad existes, La amistad, Hoy quiero regalarte, Los amo, En mis sueños, Soy el fuego, etc... Otorgado el premio pluma de oro Ilargi (Lunyta) por presidente UHE. Es miembro de la Unión Hispanoamericana de escritores, por la literatura y por la paz, escritores y poetas y de la Red Mundial de Escritores en Español (REMES)
     

    ACROSTICO POR PALESTINA


    Población dispersada e incomprendida
    Obrera, incansable y luchadora
    Envuelta en efímeros procesos
    Mitigan a sus gentes
    Actividades de colonización
    Sin acuerdo en décadas sus gentes quieren paz

    Procesos interminables, inacabados
    Ocupaciones incomprendidas
    Repetidos e innecesarios fracasos

    Procesos retrasados y enfrentados
    Alientan a la comunidad internacional
    Lobbies políticos y económicos
    El islam, cristianismo y judaísmo
    Sobrevivencia como estado
    Tramitan sus gentes pasto de
    Intereses, presa de potencias
    Ni violento, ni unilateral, quieren un
    Acuerdo por la paz.
    Andres Gonzalez. ® / ©

    http://andresgonzalez.blogspot.com/

    Rafael Merida Cruz-Lascano : " GUATEMALA" "La tacita de Plata"


    Rafael Mérida Cruz-Lascano



              Reseña biográfica
    Rafael Mérida Cruz-Lascano Nació en el día 15 de mayo de 1938 en la ciudad de Guatemala (GUATEMALA). Hijo de Rafael Mérida de León y de Conchita Cruz-Lascano y Gálvez de Mérida, señora de familia con reconocida honorabilidad y en la que hubo título de nobleza. Por descendencia materna miembros de esa familia han sido destacados escritores, una celebridad en los estudios de las ciencias heráldica e Históricas: "Francisco Barnoya y Gálvez" y asimismo la primera tipografía de gran renombre y destacada fama mundial: "Sánchez & de Guise" que actualmente y por la muerte de sus propietarios y administradores ha cerrado sus puertas. Rafael se ha desempeñado como "Contador"; Estudios diversificados, en la Escuela Nacional de Ciencias Comerciales, tecnificado en la contabilidad de costos de empresas constructoras,... siendo su especialidad la administración de empresas, poeta, escritor, periodista, es aficionado a artes de la arquitectura, escultura y pintura. Las primeras letras las recibió de los Padres Salesianos en donde se le inculcó la vocación religiosa. Promotor Social; Periodismo en "La Escuela Centroamericana de Periodismos, adscrita a la Universidad de San Carlos de Guatemala"; Religioso de la tercera orden Franciscana y seminarista en El Colegio Seráfico de Nicaragua, en Diriamba. No fue de los escogidos. Quiso, infructuosamente, incursionar en la carrera militar. En nov. De 1957 se casó con Amparito de León Barrios de Mérida, y de quién el expresa, es su MUSA y maestra. Ya antes de los 14 años tomaba como un juego el hacer acrósticos, pues se le facilitaba la rima. De su primer libro publicado “Ensayos de un poeta” recibió críticas constructivas, por lo que se sintió obligado e estudiar el difícil arte de la Preceptiva Literaria. Escribió en folletos de Aurora Franciscana y del Movimiento familiar Cristiano, para el Periódico Michatoya de Amatitlán, Guatemala y algunas intervenciones con poesía y artículos en “Guatemala en USA”, de los Ángeles CA. Fue director general (1971-73) de la Revista “Flores de Amatitlán”. Ha sido entrevistado: En la Radio Universidad en dos ocasiones, en Antología Literaria por Sadi Car, y en Letras en El Aire.- de la Universidad de San Carlos de Guatemala. En el Programa de TV, “Amatitlán es así” por el joven poeta Aldo Josué Reyes Garrido, quien es el fundado de la “Casa de la cultura San Nicolás” En la Revista “Vida Diplomática” En donde el Dramaturgo y Poeta “Augusto César”, le adjudica el título de “Embajador cultural ante el mundo”.
    Rafael Merida Cruz-Lascano

     " GUATEMALA" "La tacita de Plata"

    Meridiano: “MI BELLA GUATEMLA”

    Miro en el bosque cuna del Quetzál,
    Impío tu destino… ¡Patria mía!


    Brazo con resguardo de carrizal
    el abuelo exalta atisbo de paz
    llevas en la tez signo de hombre audaz
    abeto que corona el cantizal


    Guatemala nombre y bello aforismo
    una alfombra que brilla adamantina
    alumbrando al cerúleo espejismo,
    tierra de volcanes y golondrina
    entierra el trepidante cataclismo
    mientras surge soberana y germina,
    strong>a estas alturas reina del océano
    la patrulla con el celo de hermano,
    A. Rafael Mérida Cruz-Lascano
    “MADRE TIERRA” meridiano.

    El techo de mi tierra pertinaz
    por la desfloración de la corteza.

    Pide al petrolero, minero… paz,
    gime tierra es tiempo de perdonar
    tu retoño el manto hizo abandonar
    se pierde la calma esperanza y más .

    Mi tierra llora, padece tristeza
    parece desierto de hambre Geológico,
    erosión, minas, es perder riqueza
    de muerte por hambre globo Hidrológico,
    de frío y de sed la naturaleza
    abandona el jardín secreto Biológico
    nunca imaginé mi mano vacía
    tengo ojos vacíos y triste agonía.


    Dr. Rafael Mérida Cruz-Lascano
    “Hombre de Maíz” 2009
    Guatemala C.A.
    /p>
    (fuente fotografía; Guate360)

    Emporio ancestral raíz
    cuna de mito y leyenda


    Verde como hoja-maíz
    donde la historia durmió
    y la tristeza murió
    pues de amor es la matriz



    Es herencia de calenda
    donde enterramos suspiros,
    ¡son los nombres en mi agenda!
    es todo el pueblo, en papiros
    ¡Antigua! Que mi alma encienda
    el tic tac de mis latidos,
    toda tu acuarela embriagas
    con pinares y biznagas.


    Dr. Rafael Mérida Cruz-Lascano
    “Hombre de Maíz” 2009

    Biznagas (ramillete de jazmines)


    meridiano: A la Ceiba


    Burilo en tu corteza mi región,
    Como el aire que cruza la campiña.



    Y se me figura una religión
    que cinceló a mano mi mismo Dios,
    su sinfonía al cerro parte en dos
    su danza en el viento hace una canción.



    ¡Oh Ceiba! Vuestra hermosura no engaña;
    así como le das sombra al viajero
    y una nevada flor para la araña
    asimismo ofreces nido al jilguero,
    majestuosa sombra la tierra baña
    vigorizándola cual jardinero,
    profuso vegetal es tu vestido
    en donde florece lo ya vivido.




    Rafael Mérida Cruz-Lascano

    Camiño da miña terra - ANA ARIAS SAAVEDRA

    Biografía

    Soy gallega,de lugo,Resido temporalmente en Valencia;Soy pintora plástica que expuso en la casa da cultura de Burela -Lugo.con el auspicio de la Xunta de Galicia.Soy dramaturgia,con tres obras estrenadas en Valencia,APASIONADA LOCURA EN LA NATURA,escrita en romance,RECITAL EN ROBLEDAL,POESIA LIBRE,DELIRIOS DE AMOR,BASADO EN LA REINA,JUANA LA LOCA,escrito en prosa,tengo ediciones colectivas editadas,en individual,una antologia ilustrada con mis obras,LUZ ENTRE TINIEBLAS,QUE SE PUEDE VER Y COMPRAR EN lulu.PRONTO SALDRÁ OTRA ANTOLOGIA,COLABORO DESE HACE AÑOS CONLA REVISTA xISTRAL DEL EXCMO AYUNTAMIENTO DE LUGO,SOY MIEMBRO DEL CONSEJO DE CID UNESCO,MIEMBRO DE POETAS DEL MUNDO;
    AELG.ORG.
    WWW.GALICIADIXITAL.COM
    TENGO MI RED,asociacion mundial de poesia galega
                         http://lonxedaterrapertodocorazon.ning.com
    si os gusta estáis todos invitados a participar en ella.
    Colaboro con varias redes poque me gusta saber de culturas de pueblos y paises.




     Camiño da miña terra 

    Docemente adicado ,ós meus sempre, moi amados pais.

    Eu son dunha terra pobre,
    sendo tamén terra rica,
    por pedras que nela cobren,
    que aposturaran a bican,
    O caminiño de pedras,
    o caminiño de lama,
    era camiño de estrelas,
    de tebras ningunha flama,
    Era rueiro florido,
    verea de terra bramosa,
    era camiño belido,
    esgrevia terra amorosa,
    Era , quen dera que fose,
    camiño da miña terra,
    chama que alumando fose,
    pegadas que nel tivera,
    Camiño agora mirrado,
    illado de silvas e toxos,
    na invernía enlamado,
    no vrao cheíño de coios,
                I
    Eu son dunha terra pobre,
    sendo tamén terra rica,
    tampa para xente nobre,
    florindo amor lle adican,
    Caminiño da miña alma,
    caminiño do meu corazón,
    verea de brama e flama,
    rueiro dalgún fenón,
    Meu caminiño de pedras,
    meu caminiño de lama,
    frío, chuvias e néboas,
    de tepedades que clama,
    A miña terra recende,
    resío na mañanciña,
    e no solpor ela prende,
    co fulgor das estreliñas,
    Meu caminiño de pedras,
    de herbas meu caminiño,
    testemuñando nas medras,
    nos meus inxeles pasiños,
                II
    Eu son dunha terra rica,
    sendo tamén terra pobre,
    eu son dun chan no que fica,
    raigame de xente nobre,
    Era , quen dera que fose,
    camiño da miña terra,
    camiño de todos hoxe,
    como de todos el era,
    Un caminiño de pedras,
    un caminiño de lama,
    camiño na primavera,
    brizosa florida brama,
    Nos eitos do caminiño,
    verea de varudas pedras,
    xuntanza dos paxariños,
    nas moi vizosas maceiras,
    Entre as ramas das pereiras,
    rechouchiaban belido,
    halando de azo en silveiras,
    de labregos compunxidos,
     O caminiño ameizado,
    cos chíos dos rechouchíos,
    trocábase nun engado,
    ós meus inxeles olliños,
                 III
    Eu son dunha terra pobre,
    sendo tamen terra rica,
    eu son dunha terra nobre,
    de bondade recondita,
    Nese camiño que ía,
    cara variados lugares,
    ás persoas que por el ían,
    lles axexaba os andares,
    Empedrado caminiño,
    meu caminiño que ía,
    a xente de paseniño,
    de resollos vagantía,
    Camiño cara Ferreira,
    a Carteire, Cotoroso,
    verea para ir ás feiras,
    de ruada mozas e mozos,
    Meu caminiño enfeitado,
    coa aurora das mañanciñas,
    é caminiño murchado,
    enchoupado de ladaíñas,
                IV
    Eu son dunha terra rica,
    sendo tamén terra pobre,
    vagantía de preguiza,
    ben salferida  en suores,
    No outono meu caminiño,
    era beldade en alfombra,
    de follas sen ren de brizo,
    sedán a pés de labouras,
    Camiño da miña casa,
    camiño de moita xente,
    camiño polo que pasa,
    tempadas luíndoo a rentes,
    Meu caminiño de pedras,
    sen seres camiño chan,
    pano era naquelas penas,
    que no cerne aloxarse van,
    Meu caminiño de flores,
    das olorosas candeas,
    era camiño de amores,
    tamén dalgunhas xenreiras,
    Camiño da miña terra,
    espello ás miñas olladas,
    meu aluguer nas primeiras,
    das miñas verbas crebadas,
    Meu caminiño de pedras,
    de coios meu caminiño,
    caminiño quen min xera,
    o máis vero cariño,
                V
    Eu son dunha terra pobre,
    sendo tamén terra rica,
    eu son de terra que cobre,
    na miña xente querida,
    En adobío da terra,
    terriña cos viu nacer,
    terriña miña que lles era,
    senso mailo seu padecer,
    Miña terriña , meu berce,
    terra miña de Freán,
    terriña que me coñece,
    sen  me coñeceres en van,
    Terriña da miña casa,
    casiña xa doutros donos,
    fogar meu polo que pasa,
    vento , lóstregos e tronos,
    Prediñas do meu fogar,
    cáseque todas no chan,
    pedriñas todas a chorar,
    pola xente que no ceo van,
                VI
    Eu son dunha terra rica,
    sendo tamén terra pobre,
    eu son dun chan no que fica,
    ronsel de veros amores,
    Lufadas dos idos tempos,
    levaron consigo palabras,
    que levan e traen os ventos,
    acariñadas pegadas,
    Pegadas da miña xente,
    da miña xente querida,
    cadora na miña mente,
    inherentes de por vida,
    Meiró daqueles veciños,
    sorrisos , doces carexas,
    en dourados polvoriños,
    rebuldando coas estrelas,
    No corazón , na miña alma,
    alugase a miña terra,
    desacougada ou en calma,
    hilaridades que dera ,
                VII
    Eu son dunha terra pobre,
    sendo tamén terra rica,
    camiño polo que sobre,
    resón da miña xente fica,
    Camiño que ben el coñece,
    pucheiros da miña nenez,
    berce meu ó que pertence,
    unha vida achegada a vellez,
    Terriña da miña avoa,
    naiciña sempre querida,
    por vida cá miña adora,
    abeiro da miña vida,
    Camiño dos devanceiros,
    no meu corazón lembrados,
    no caminiño en luceiros ,
    trócanse seus pasos dados,
    Camiño cara Sirvián,
    lufada para parrafeos,
    casados  Sirvián , Freán,
    froito son eu dos seus seos,
                  VIII
    Eu son dunha terra rica,
    sendo tamén terra pobre,
    camiño no que inda fica,
    ronsel de impolutos labores,
    No caminiño de pedras,
    sen felgos meu caminiño,
    lentura que daquela era,
    dos embebidos cariños,
    Resoa no meu caminiño,
    verbas dos meus avós,
    caloriña do cariño,
    do colo de veciños cós,
    Esparexe o caminiño,
    alegro de eixes e rodas,
    de carros nosos e veciños,
    mortos polas costumes novas,
    Agora pos da terriña,
    terriña na que ben araron,
    de maneira amorosiña,
    donos e bois guiaron,
                IX
    Eu son dunha terra rica,
    sendo tamén terra pobre,
    por arquexantes pelicas,
    estrelecidos fulgores,
    Eu son dun lar en derrube,
    nacenza de inmundo balor,
    sendo no antano azúis nubes,
    solío en solaina de amor,
    Agora no caminiño,
    meu caminiño de pedras,
    rezuma vasto cariño,
    na lisura das maneiras,
    Da miña xente querida,
    trocada a belas floriñas,
    por feitorías sufridas,
    perdoadas con blandicias,
    Meu camininño de estrelas,
    de tebras meu caminiño,
    tan ida a fulxencia delas,
    como tan rexo o cariño,
                   X
    Eu son dunha terra pobre,
    sendo tamén terra rica,
    de argueiros que nela cobren,
    pensiladas  verbas que fican,
    Camiño meu de Freán,
    camiño cara Guntín,
    vieiro polo que non van,
    alguén acadaren un fin,
    Meu caminiño xa lenda,
    vencellado ó meu fogar,
    no meu corazón é fenda,
    mirando no seu devalar,
    Devalo que fixo chorar,
    á miña alma de visita,
    no xa luído meu fogar,
    na paraxe recondita,
    Por querela tan florida,
    nesa enxebreza bramosa,
    estando a ficar manida,
    coma unha seiroxa rosa,
    Brilando o caminiño vai ,
    coligado coas estrelas,
    no corazón de meus pais,
    por rexelas e querelas,
    ANA ARIAS SAAVEDRA

    jueves, 26 de agosto de 2010

    MADRE TERESA DE CALCUTA - 100 AÑOS HOY DE SU NATALICIO * Rosemarie Parra

    Rosemarie Parra

    MADRE TERESA DE CALCUTA - 100 AÑOS HOY DE SU NATALICIO

    Publicado por Rosemarie Parra el agosto 26, 2010 


    M adre de los pobres

    A bnegada misionera

    D istinguida beata

    R ecordarte

    E s vivir el amor fraternal.

    T ransmitistes amor y paz, nos

    E nseñastes el amor fraternal cristiano.

    R azones siempre habrá para amarte.

    E jempo de amor y solidariedad eres.

    ¡S alve! tu

    A mor trascendental.

    D adivosa y caritativa,

    E res, porque vives en nuestros corazones.

    C alcuta te

    A cogió en su seno.

    L uz eres para cuantos te rodean.

    C reencia, fe, tu realidad.

    U niversal eres, fraternidad.

    T rascendente tu amor

    A los pobres. ¡Salve!

    Roemarie Parra
    Uruguay

    Ricardo Arregui Gnatiuk - AMAR


    Ricardo Arregui Gnatiuk 
    San Agustín, Calamuchita,
    Córdoba.-Argentina
    Soy un simple escribiente. Amo a la Familia, a la Libertad al Trabajo digno. Y por ende  La Paz. En ése órden. Sé que es la única manera de que haya Justicia.

    AMAR


    Amar es entregar la vida cada día.


    Y en ese gesto descubrir nuestra alegría.


    Es que me abraces con la luz de tu mirada.


    Y es darte todo. Sin pedirte nada.


    Es tener Fe. Tenerla y repartirla.


    Es la Esperanza, renovada con frecuencia.


    Es ser caritativo con quien lo necesita


    sin que se entere nadie, más que la conciencia.


    Es renunciar al privilegio inmerecido


    que crea situaciones injustas a su abrigo.


    Amar es ser honrado en toda circunstancia,


    aunque a veces no parezca buena la ganancia.


    Es respetar los derechos de los otros,


    haciendo respetar los de nosotros.


    Es en un niño cultivar su independencia.


    Y es enseñarle, con ejemplos, la decencia.


    Es al anciano homenajearlo por haber vivido.


    Y es propiciar, con ahínco, que se sienta protegido.


    El amor no es solo un verso. Es toda la poesía.


    Es, en distintas circunstancias, ofrecer alternativas.




    Es sembrar y resembrar con renovado esfuerzo,


    especialmente cuando los tiempos son adversos.


    Es hablar lo preciso en el momento justo.


    Y por todos los medios evitar disgustos.


    Es cancelar regularmente las deudas de ternura,


    abonando puntualmente con cuotas de dulzura.


    Es abrevar con avidez la miel más escondida


    que está en el corazón y cura todas las heridas.


    Si ejerces el amor, hazlo convencido,


    que solo podrás darlo si te amas a ti mismo.


    Y recuerda que el Amor Supremo es “poner la otra mejilla”


    aún a sabiendas que el sufrimiento es de forma inmerecida.



    Ricardo Arregui Gnatiuk 


    http://selae.blogspot.com/2010/07/ricardo-arregui-gnatiuk.html

    COMO COLABORAR EN POETAS, ESCRITORES POR LA PAZ Y COMO SUBIR TEXTOS A ESTE BLOGGER

    Primero debo darte la autorización, solo debes enviarme tu correo. Yo te envío la invitación y estarías colaborando con la página. Será un honor tener tu colaboración.

    Una vez te haya llegado la invitación vienes al sitio, tienes que leer las indicaciones como subir un texto que esta descrito a continuación...

    Mi correo es:

    elidiomadepat@live.cl

    ¿COMO SUBIR UNA ENTRADA AL BLOG?

    Queridos amigos para dejar una entrada en este blog debes ir a ACCEDER o diga NUEVA ENTRADA, se encuentra al lado derecho arriba

    EN CREACION DE ENTRADA subir sus textos, poner TITULO, PUBLICAR LA ENTRADA.

    Pueden subir fotos y poner color a tus textos

    VER BLOGGER

    Gracias por participar en POETAS, ESCRITORES POR LA PAZ

    Patricia Araya

    LIBRO VIRTUAL MOVIMIENTO MUJERES - HOMBRES X LA PAZ

    INVITACIÓN: Encuentro “Contra la Violencia PPdM en El Salvador” Por Fredy Ramón Pacheco*

    World TV- Locas letanías de amor y paz

    Pa- labra - paz

    "Paz al mundo" by Patricia Araya

    En espera dibujada

    President Obama Gives Ramadan Message

    A Lesson in Fortitude

    LIBRO DE VISITAS.